Rechts denken in Nederland: Oogsten op de Rechtse akker door Frank HENDRIKS op HetVrijeVolk.com, 9 juli 2006.

Erik van Goor publiceerde op 20 juni een artikel, waarin hij aangeeft dat het werken aan een rechtse omslag in Nederland gelijk staat aan Zaaien op brakke grond. Dat wil echter niet zeggen dat we de moed moeten laten zakken en zeker niet nu, na de val van Balkenende II.


Om de brakke grond ooit een Rechtse oogst te kunnen ontfutselen, zijn drie dingen nodig:
• eenheid
• identiteit en
• strijdbaarheid.

Eenheid

Wat Rechts in Nederland in de eerste plaats nodig heeft is een streven naar eenheid in verscheidenheid. Natuurlijk zal het ook aan de rechterkant van het spectrum nooit koekoek-éénzang worden en dat hoeft ook niet. Wel moeten we streven naar een gemeenschappelijke agenda. Terecht concludeert Van Goor dat Rechts de laatste decennia bijna volledig in de marge van het debat terecht gekomen is en nog alleen reageert op wat Links aanreikt. Door de makkelijk oplaaiende verdeeldheid was het voor Links keer op keer eenvoudig om Rechts uit ekaar te spelen, het initiatief naar zich toe te trekken en het politieke debat - of wat daarvoor door moest gaan - te domineren. We spelen Links dus keer op keer in de kaart door zelf ideologische geschilpunten onder een vergrootglas te leggen of bij voorbaat samenwerking met anderen uit te sluiten.

Door met elkaar aandachtspunten af te spreken kan Rechts de dominatie van Links de komende jaren doorbreken. We moeten gaan samenwerken waar en hoe dat (ideologisch) kan en ons niet langer door de media en zelfverklaarde intelligentsia uit elkaar laten drijven.

Dit discours – denkklimaat – moet zich nestelen in de maatschappij en kan – en moet – resulteren in vormen van organisatie zoals een politieke partij (EvG). Deze partijen zijn er al: Partij voor de Vrijheid (Wilders), de restanten van de LPF, Nieuw Rechts (Smit) en verder de partijen (in oprichting) van o.a. Pastors, Nawijn en Eerdmans. Het is alleen een ernstige verzwakking dat de leidende figuren binnen deze partijen de absoluut noodzakelijke rechtse samenwerking alleen met de mond belijden. Van de versnippering en verspilling van geld en energie profiteert tot op heden alleen de linkse oppositie. Daarom een dringende oproep tot samenwerking, waar dit maar kan! Het streven naar superlegaliteit kan zo'n bindende factor zijn.


Superlegaliteit

Een staat moet zich verdedigen tegen krachten die haar vijandig gezind zijn. De Fransen hadden dit goed begrepen toen zij in 1884 in hun Grondwet de bepaling opnamen dat "de republikeinse staatsvorm geen onderwerp van een herzieningsvoorstel kan zijn". Schmitt sprak in dit verband van 'superlegaliteit", en bedoelde daarmee dat bepaalde rechtsnormen een versterkte geldingskracht hebben over andere normen. In de Republiek van Weimar bestond dit politieke zelfbewustzijn in veel mindere mate (Bart Jan Spruyt: De toekomst van de stad, Zoetermeer, 2005).

Wie het nieuws volgt, kan weten dat er zich in de hele Westerse wereld een zorgwekkende ontwikkeling voordoet. Ik bedoel natuurlijk de groeiende tendens om het eigen voortbestaan en wat daarvoor nodig is ondergeschikt te maken aan de prachtige en goedbedoelde regels van het internationale recht. Universele regels voor een globaliserende wereld. Alle mensen zijn immers goed en dienen dus in gelijke mate aanspraak te kunnen maken op de steeds maar groter wordende verzameling universele mensenrechten. Misschien dat dit in de hemel zo kan werken, op aarde hebben we, hoe jammer dat ook is, te maken met verschijnselen als concurrentie, woede, haat en afgunst. Wie hetzelfde nieuws volgt, weet bijvoorbeeld welke redeloze, hysterische haat er in de islamitische wereld tegen het Westen in het algemeen en Israel en de VS in het bijzonder leeft. Zich daartegen wapenen, vereist dat we keuzes durven maken. Vóór veiligstellen van de westerse manier van leven en tégen degenen die dat willen vernietigen. Door de funeste werking van het heilig verklaarde principe van de gelijkheid onder alle omstandigheden en jegens alle mensen krijgen de opsporingsdiensten steeds meer bevoegdheden álle burgers te controleren. Die bevoegdheden mogen natuurlijk niet tegen een bepaalde duidelijk te definiëren groep worden ingezet. Op deze manier corrumpeert het streven naar bescherming van onze vrijheid juist in het tegendeel.

Daarom dat in de passage over superlegaliteit de essentie kan liggen van een gemeenschappelijk "rechts" programma. Wij moeten de eis om de weerbaarheid van onze staat, van onze beschaving, onze manier van leven, veilig te stellen als hét centrale punt van ons streven en samenwerking gaan maken. Met Wilders dienen we ons in te zetten voor het wijzigen van de Grondwet zodanig dat het primaat van onze Westerse cultuur en de integriteit en veiligheid van de staat en bevolking altijd prevaleren. Wie een bepaalde en helder te definiëren cultuur niet verantwoordelijk mag stellen voor in de naam van diezelfde cultuur bedreven misdrijven en de vertegenwoordigers van diezelfde cultuur daar niet mee mag confronteren, is uiteindelijk gedoemd de gevolgen van die misdrijven ten volle te ondergaan. Tel daarbij de in sommige gevallen uiterst precieze en overdreven correcte interpretatie van verdragen die in de praktijk blijken verouderd te zijn of zelfs de belangen van de eigen bevolking onevenredig te benadelen (zoals het EU-verdrag, "Kyoto", het EVRM en het Vluchtelingenverdrag) en we weten hoe het komt dat Nederland als het erop aankomt geen vuist kan of durft te maken tegen de grillen van de Europese superstaat, het internationaal terrorisme en andere bronnen van destabilisatie.

Identiteit

Het gaat hier zowel om de identiteit van Rechts zelf als om de identiteit van Nederland en de Nederlanders.

Meer lezen »